Mrok i chłód panuje w duszach braci Witmanów. Ich źródłem jest matka. Chłopcy nie znają matczynego ciepła, bo ta, która winna je dawać, skuwa serca lodem. Już od początku filmu widać, że matka braci Witmanów to osoba powściągliwa w emocjach, nieskora do czułych gestów, a może i niezdolna do miłości. Matka przed rodzinnym posiłkiem ( jeszcze z ojcem ) odmawia modlitwę szybko i mechanicznie, wszyscy jedzą w ciszy, bez uśmiechu i radości, które rzadko goszczą w tym domu. Matka popchnie chłopców w jeszcze większy mrok, każąc im patrzeć na śmierć ojca, nie tę, która przychodzi we śnie, ale taką, która skręca ciało w męczarniach i nie zna litości. I bracia Witmanowie, choć jeszcze są dziećmi, w takiej śmierci zasmakują, zafascynuje ich, zaczną czerpać wiedzę na jej temat z cierpienia torturowanych przez siebie zwierząt, gdy troską ich matki stanie się znalezienie nowego mężczyzny. Ale nawet kochanek nie obudzi w matce czulszych uczuć. Ale w ponurym życiu braci Witmanów pojawi się światło o czerwonym kolorze domu publicznego, bo tam mieszka Iren, źródło ciepła, jakiego nie dała im matka. Kiedy Iren przytula obu braci, czyni to gestem pełnym matczynej czułości, nie ma w tym żadnego wyuzdania. Chociaż Iren budzi również zmysły braci Witmanów, sama dla nich pozostaje uosobieniem nieskalanej miłości obudzonej czułym dotykiem. Ale Iren jest prostytutką i miłość do niej wymaga hołdów. Zresztą Iren nie chce wyszukanych darów, prosząc chłopców o prezent, zapewne liczy, że braciszkowie prędko się nie pokażą i nie będą jej przeszkadzać w pracy. Jednakże dla Witmanów ich miłość warta jest najwyższego hołdu i najlepszego daru. Klejnoty, oto godny prezent, ale ma je matka. Z drugiej strony po co one kobiecie, która matką jest tylko z nazwy. Bracia Witmanowie zrobią to, co muszą zrobić, by ich miłość znalazła cudowną oprawę. Wśród klejnotów, pod kołdrą Iren poszukają fałszywego ciepła dla swoich zlodowaciałych serc.