Wieczorem 20 listopada 1811 roku Heinrich von Kleist, słynny niemiecki poeta i dramaturg, wraz ze swą piękną przyjaciółką Henriettą Vogel zatrzymali się na noc w gospodzie nad jeziorem Wansee pod Berlinem. Następnego dnia popełnili samobójstwo. Właściciel gospody - niejaki Stimming - złożył policyjne zeznanie będące do dziś jedynym świadectwem tego zdarzenia. Wynika z niego niezbicie, że samobójstwo zostało zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach, choć nic ze sposobu zachowania tej młodej i promieniejącej radością życia młodej pary nie wskazywało na tragiczny finał. Co naprawdę zdarzyło się w gospodzie "Pod Nowym Dzbanem" w ciągu godzin poprzedzających to tragiczne i tajemnicze wydarzenie? Film jest próbą rekonstrukcji, a może interpretacji znanych faktów, ale przede wszystkim - poetycką impresją o tajemnicach ludzkiej duszy.

Dziwna z nich była para. Tego dnia kazali sobie podać kawę i rum, wraz ze stolikiem i dwoma krzesełkami na zieloną polankę, po przeciwnej od karczmy stronie jeziora. Służąca nie odeszła od nich dalej niż czterdzieści kroków, gdy usłyszała strzał. Po dalszych trzydziestu huk drugiego. Bawią się państwo - pomyślała. Ale właściciel zajazdu "Pod nowym dzbanem", Stimming, już wiedział, co się stało. Śledził całą scenę przez lornetkę. Widział, jak mężczyzna strzelił do kobiety, a chwilę później włożył lufę pistoletu do ust. Już wcześniej podglądał gości w ich pokoju, obserwował "próbę generalną" desperackiego czynu: mierzenie, celowanie. O wszystkim opowiedział później policjantom. Dopiero od nich dowiedział się, że zabójca i samobójca zarazem, Heinrich von Kleist, był poetą. Bardzo znanym poetą.
[filmpolski.pl]

Relacja karczmarza jest podstawą scenariusza filmu Małgorzaty Łazarkiewicz, opowiadającego o ostatnich dniach artysty i jego ukochanej Henrietty Vogiel. Pistoletowa kula zakończyła życie nieuleczalnie chorej kobiety i nieszczęśnego, załamanego twórcy. Trzydzieści cztery lata wcześniej, gdy przyszedł na świat w 1777 roku, nic nie zapowiadało tragicznego końca. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej, z powodzeniem rozpoczął karierę wojskową w armii pruskiej. Później zrzucił mundur, podjął i porzucił studia, przyjął posadę urzędniczą, pisał. Stworzył osiem utworów dramatycznych, w tym głośne: "Księcia Homburga" i "Rozbity dzban", wiele nowel, jeszcze więcej drobniejszych form i anegdot. Nie odniósł materialnego sukcesu. Nękały go kłopoty pieniężne, zaciągał długi, odwróciła się od niego rodzina, cenzura sprzeciwiła się publikacji "Księcia Homburga". W skrajnej depresji, razem z przyjaciółką, zdecydował się na desperacki krok. Ale w pożegnalnym liście do przyjaciół napisał: "Oby niebo obdarzyło was śmiercią choćby w połowie tak pełną radości i niewypowiedzianej pogody ducha, jak moja. Heinrich. U Stimminga pod Poczdamem rankiem w dniu mojej śmierci".
[filmpolski.pl]