Można tą muzykę kochać lub nienawidzić. Nie można jednak zaprzeczyć, że w latach 90-tych ruch disco-polo autentycznie istniał. Masy „spragnione kultury” chłonęły niczym gąbka proste, rytmiczne, taneczne teksty o miłości (synkopa, werbel i przebitka). Mokasyny, białe skarpetki i tandetne dresy z ortalionu mieszały się z patriotyzmem (rozumianym na swój sposób), a nawet światem polityki – wystarczy przypomnieć kampanię prezydencką '95 ;) Tak moi drodzy, to niezaprzeczalny fakt – w pałacu moskiewskim w samej stolicy odbywały się wielkie gale disco-polo. Gdzieś w pokoju na piętrze wykład profesorski, a w sali kongresowej naród bawił się przy rytmach "dicho". Tylko ktoś, kto pamięta tamte czasy, może zrozumieć ten jedyny i niepowtarzalny klimat, który wówczas panował. Fantastycznie, że powstał film, który ten klimat idealnie odzwierciedla. To pomnik dla potomnych.Jego fabuła jest prosta niczym w jednej z disco-polowych piosenek. Historia miłości dwojga młodych ludzi - zranione uczucie, żal, tęsknota i wreszcie powrót. Dodatkowo w filmie ujęto wiele ciekawych wątków pobocznych.

1. Pokomunistyczna szpetota naszego kraju. Spójrzcie jak wyglądało centrum Warszawy w latach 90-tych. (Z resztą wielu pamięta to z autopsji ;)) Jak, nie przymierzając, wielki bazar uliczny. Chińczycy sprzedający tandetne towary w blaszanych halach (de facto usuniętych dopiero jakieś 6-7 lat temu), stragany uliczne, handlarze kasetami, rozmaici naciągacze rozprowadzający „w realu” towary w stylu telezakupów mango.
2. Lata wielkich przemian gospodarczych. Powszechnie panująca bieda. „Wyłanianie się” lokalnych przedsiębiorców – krętaczy i kombinatorów (ojciec Agnieszki, który trzymał wszystkich „w garści”, do niego należały wszystkie okoliczne zakłady, on zatrudniał wszystkich mieszkańców miejscowości.)
3. Głupota społeczeństwa polskiego w tamtym czasie.(Koleżanki Agnieszki, które jeżdżą na dyskotekę, żeby „rzygać”, kawaler Baksiu, którego sensem życia jest sobotnia impreza w blaszanym hangarze o nazwie Casablanca, czy choćby Iza, bratowa Sławka, która nazwała dziecko Roland, co odzwierciedla pragnienie pokazania, że jest się mądrzejszym niż się jest, oraz pragnienie życia ponad stan.)
4. Pierwsze polityczne kampanie wyborcze. Mamienie społeczeństwa przez media. („Wolę polskie gówno w polu niż fiołki w Neapolu”.) A także tęsknota byłych działaczy za dawnym ustrojem („Ma poczucie humoru. Dziś demokracja tego nie zabrania”).
5. Ludowe obyczaje i tradycje. Codzienne życie ludzi w małej miejscowości pod Białymstokiem. Procesja w kościele, a wieczorem dyskoteka w rytmach Bara-Bara.
A z tego całego bałaganu wyłania się muzyka, która ogarnia całe masy społeczne. Fenomen.