'Warszawa' - chciałam obejrzeć ten film dla samego tytułu. Studiuję w tym mieście od
dwóch lat. Nie sądziłam, że polski film wzbudzi we mnie tyle myśli i emocji ponieważ
do 'naszych' filmów zawsze podchodzę z rezerwą. ALe! ten film jest na poziomie.
Zawiera wiele symboli, dobrych w swej prostocie dialogów i całkiem dobrych aktorów.

Zawiera dużo ludzkich emocji, które są nam tak znane - smutek,płacz 'Misia', furię
Ojca, który poszukuje swojej córki, nerwy Katarzyny Bujakiewicz (miałam wrażenie, że
zaraz rozpadnie się na kawałki!). Radości w tym filmie jest mało. Pozytywnego
aspektu doszukałam sie chyba jedynie w tym, że bohaterka zapytała jak jest szczęście po japońsku. To był jedyny miły motyw.

Film przedstawia losy zwykłych ludzi, z którymi możemy jakoś się utożsamić.
Wszyscy z nich są zagubieni w życiu, mieście. Wszyscy czegoś szukają (Ojciec - córki, Misiu wjeżdża do Warszawy z myślą, że odnajdzie swoją dziewczynę, Paweł
chociażby pracy i lepszego życia. I ten dziadek. Jak on mi zapadł w pamięć. Spotkał
się chyba z wszystkimi bohaterami i biedak szuka drogi do własnego domu..) Dążą to
spełnienia, do szczęścia, pieniędzy, miłości. Samo życie. Przypomina mi się tutaj
motyw wędrówki z lekcji polskiego. Wszyscy po coś jadą do tytułowej Warszawy i się
po niej błąkają.
'Jak trafię to będę'.

Zbiegi okoliczności są dość banalne, bohaterowie filmu się gdzieś tam spotykają
niespodziewanie ale w sumie nie wkurzyło mnie to, to było zadziwiająco dla mnie
naturalne. I jeszcze ta przewrotność losu - jak to potrącając Pawła samochodem -
Andrzej ucieka z miejsca zdarzenia, a potem sam 'dostaje w czapę' od 'Misia' : ) -
bardzo mi się to podobało.

Ukazana jest również bieda jak i dobrobyt (złodziej czy też nie złodziej, który rzuca
się z nożem na Bartka bądź ojciec z dzieckiem, którzy wykradają jabłka w ciężarówki
Jana) versus ten okropny Amerykaniec, który robi jakieś podejrzane interesy z
Andrzejem czy pozycja w salonie samochodowym.

Fajnie też było obserwować relacje między bohaterami..
Między Pawłem i Klarą.. (Scena gdy stoją przy lodowisku, rany jak on jej ściemnia by
wypaść przed nią jak najlepiej, potem znowu po wykopaniu go z salonu
samochodowego..)
no właśnie, czy nie możemy rozmawiać NORMALNIE?
albo czy musimy rozmawiać przez komórkę ?
Między Andrzejem i Wiktorią.. Już było widać, że tworzy się coś fajnego. Ukazanie
relacji damsko męskiej , takiej stereotypowej. Na początku filmu Wiktoria kopie
# jakiegoś 'łajzy', na końcu Andrzeja. Z kolei wkurzony Andrzej mówi 'że wszystkie kobiety są takie same'.


Dla mnie ten film pokazuje życie i wszystkie jego aspekty. Bardzo realistyczny (pomimo żyrafy) i jakże prosty w przekazie.

Bardzo mi sie podobała scena jak Wiktoria staje na przeciwko Bramy Straceń i
szybko zawraca się na schodach.
Nie podobał mi się zimowy krajobraz , aż mnie mroziło. Żal mi było bohaterów ze wzgląd na ten śnieg.

Nie ma niebieskich róż, nie ma też żyraf chodzących po ulicach Warszawy (za to
zmieściła by się do samochodu o ładowności 1200kg:)) - tylko kurcze czemu Bartek
jej nie widział!

No i barrrdzo nurtuje mnie scena po kłótni Bartka i Klary - gdy On wchodzi do góry po
schodach , Ona za nim i przed nimi jest odrysowane ciało człowieka. Cóż to za zbrodnia.. Logiczniejsze też by było gdyby ktoś owego człowienia zrzucił ze schodów... Ale że tak na początku.. ? Czy jest tu ukryte znaczenie czy też może nad interpretuję ..:> nie wiem.

Generalnie naprawdę dobry film.