Obejrzałam "Warszawę". I co? I nic. Uczucia mam bardzo mieszane, trudno mi ten film jakoś określić, zaklasyfikować, włożyć do określonej szufladki. Przecież pomysł był dobry - stworzenie filmu o marzeniach, o ambicjach i nadziejach tych, którzy uciekają z prowincji do Wielkiego Miasta, szukając czegoś dla siebie, nowej przetrzeni, nowego miejsca. Warszawa doskonale nadawała się na symbol... Pomysł splatania się ścieżek bohaterów, chociaż stereotypowy i wielokrotnie wykorzystywany, pozwalał na ukazanie jeszcze ciekawszy, niejako zwielokrotnionych, perspektyw.
Co dostajemy? Film, który momentami jest wspaniały, tragikomiczny, operuje na najgłębszych emocjach, wzbudzając zarazem delikatny, jakby niepewny uśmiech i łzy żalu... Film, w którym znalazło się kilka interesujących scen (do mnie najbardziej przemawia pierwsza - ze starszym panem, któremu wciąż wydaje się, że jest powstańcem i scena, w której Klara wykrzyczy Pawłowi w twarz swoje pragnienie normalnej rozmowy, a nie zakładania masek, krycia się w sobie albo i poza sobą), kilka trafnych intuicji, odnoszących się do naszej pięknej stolicy. (Nutka cynizmu, ale jestem dzieckiem prowincji. tongue.gif) Ów krążący po mieście powstaniec... Wątek osnuty wokół Klary i Pawła...
A reszta... Hmm... reszta jest milczeniem. Film, który mógł być nastrojową, tragikomiczną (podkreślam to uparcie, ale akurat w odniesieniu do tego filmu wydaje mi się to istotne) opowieścią o marzeniach, o naszej osobistej "Warszawie" staje się banalną, mało znaczącą opowiastką, z nachalnymi elementami głupawej komedii i już w ogóle nie wiadomo jak go oglądać. huh.gif
Jak napisałam na początku - mieszane uczucia. Czyżby znowu niespełnione marzenia o dobrym polskim filmie?